Prolog

MUZYKA

Jimmy,

Nic nie współgra ze sobą w tym świecie z papieru. On się spala w kilka sekund, pozostawia po sobie jedynie okruchy kosmicznego pyłu, zwęgloną powierzchnię. Zniszcz mnie, doprowadź do obłędu. Ostatecznie chcę już wsunąć się w nieistnienie, niebyt. Szaleństwo tak mi bliskie, jak matce rodzone dziecko, przychodzi nieproszone, walczy o władzę. Wyparta z własnej świadomości, duszę się jej wyższością. Pasy bezpieczeństwa utworzone z wątłych snopów światła, ciepłych dłoni i przetartych fotografii nie wytrzymają napięcia, które rozrywa me wnętrze. Jestem zlepkiem atomów, nie tworzę żadnej całości. Pojedynczy punkt, popiół. Nie czuję tej siły, która wypełniała mnie każdego kolejnego dnia. Nie mam aspiracji na lepsze jutro. Pozostaje mi własny cień, cztery ściany i  wariacja, dzikość moja w pełnej krasie. Czy Ty wiesz, co ze mną zrobiłeś? Twoje wtargnięcie stało się udręką, nieoperacyjnym nowotworem. I choć bardzo chcę pałać do Ciebie nienawiścią, jedyne co rośnie we mnie to wstręt do samej siebie. Mentalne blizny, o które tak bardzo się starałeś są mi bliższe niż reszta tego papierowego świata. Znikam w bezkresie, by pojawić się na nowo z kolejnym cięciem, krwawiącą raną.

PS Dziś jestem ubytkiem.

Kradnąca ostatnie oddechy,

Max

            Znajoma niechlujność pisma upewnia mnie, że nikt nie miałby wystarczająco cierpliwości, by sięgnąć po kawałek papieru i rozpocząć żmudne próby rozczytania się w tych hieroglifach. To prawdziwy dar, móc pisać w sposób niemożliwy wręcz do odbioru przez potencjalnego czytelnika. Możliwości, których dostarcza ta forma niedbałości są niewielkie, jednak w tym konkretnym przypadku, naprawdę niebywale przydatne. Czuję się zagrożona ewentualnością obcych, wścibskich spojrzeń, które mogłyby incydentalnie dojrzeć myśli tak skrzętnie ukrywane. Intymność, jaką odczuwam w stosunku do własnego umysłu jest niepokojąca, od kiedy nie potrafię dłużej obcować z drugim człowiekiem.

            Otwieram szufladę i przez chwilę przyglądam się jej zawartości. To miała być jedna wiadomość, informacja o stanie mojego ciała eterycznego, a kiedy patrzę w to płytkie wnętrze, widzę tuziny jednakowych kopert. Czyżbym oszalała pisząc już pierwszy? Zostałam paskudnie odurzona lekkością świata, zanim jeszcze zdążyłam go poznać. Wierzyłam w ludzką cnotę, dobroć, szukałam złotych środków, letnich motyli. Kiedy więc przyszła rzeczywistość, nie byłam gotowa na zimny podmuch wiatru. Niewiedza i niedoświadczenie kontra nowe doświadczenia, przyprawiające mnie o psychozę, czyli katastrofalna w skutkach zależność, która doprowadziła mnie do tego miejsca. Jestem jak zwierzę hodowane w niewoli, wypuszczone w dzicz. Nie mam szansy na asymilację w nowym wymiarze, tłamszącym mnie paskudnie, wypierającym z piersi oddech.

            Już nie istnieję.

            Prawda, Jimmy?