Rozdział pierwszy, część pierwsza: Walczenie

Jenny jest pijana. Uwieszona mojego ramienia, zaczepia obcych ludzi, czego nie zrobiłaby w stanie trzeźwości. Nie hamuję jej, bo sama za dużo wypiłam i mogę jedynie obserwować jej zmagania z wszechobecną obojętnością reszty imprezowiczów. Wydaje mi się, że przemykamy pomiędzy nimi jak widmo, kierując się ku wyjściu; całkowicie niewidzialne, istniejące tylko dla siebie. Pławię się w tym uczuciu, dumna i spokojna. Wychodzimy na zewnątrz i przystajemy, chłoniemy jak gąbki nocne powietrze, swoją obecność, bliskość. Wyślizguję dłoń z uścisku, żeby wyciągnąć z torebki papierosy i kiedy zaciągam się po raz pierwszy, zaczyna kręcić mi się w głowie. Ogarnia mnie lekki niepokój, który znika niemal natychmiast, gdy tylko znów czuję chłodne palce splatające się z moimi.

Niedługo zacznie świtać. Jestem wykończona całonocnymi tańcami i alkoholem, a myśl, że za niespełna cztery godziny mam przyjąć w studiu pierwszego klienta, napawa mnie obrzydzeniem do świata, a przynajmniej tej cząstki, w której ludzie rzeczywiście zjawiają się punktualnie na czas. Odprowadzam Jenny pod sam dom. Przez chwilę stoję w nią wtulona, milcząca. Znów przeklinam się w duchu, że remont mojego mieszkania przeciąga się w czasie i musimy jeszcze mieszkać osobno. Jej usta wynagradzają mi niecierpliwość. Smakuje piwem, ale zupełnie mi to nie przeszkadza. Odwzajemniam pocałunek, a kiedy brak powietrza zmusza mnie do oderwania się od niej, rozumiem czym jest słabość ludzkiego ciała. Fizyczność jest tak paskudnie ograniczająca.

- Zadzwonię jutro – mówię cicho, wprost do ucha Jenny, po czym odwracam się niechętnie i ruszam pustą ulicą w stronę własnego mieszkania. Obracam się jeszcze dwa razy. Za pierwszym, walczy z zamkiem. Za drugim, już jej nie ma. Uśmiecham się pod nosem, chowam ręce do kieszeni i przyspieszam kroku, dopiero teraz odczuwając jaka to mroźna noc.

Wszystko jest uśpione. Ja również powoli oddaję się temu uczuciu i choć wiem, że tego nie zrobię, wciąż dopada mnie wyobrażenie własnego ciała, pogrążonego we śnie tutaj, na ulicy. Kusząca opcja, która wymagałaby jednak pewnych wyrzeczeń, takich jak jutrzejszy obiad, gdyż nie byłoby mnie nań stać, jeśli zrezygnowałabym z pracy na rzecz drzemki w środku miasta. Absurdalność mojego pijackiego umysłu dopada mnie i chichoczę pod nosem, co nie zdarzyło mi się od dłuższego czasu. Zrzucam to na alkohol, jak zwykle zresztą, gdy nie jestem zadowolona z własnych działań bądź zachowań. Całkiem rentowne wyjście.

Żeby nie zasnąć na stojąco, wizualizuję sobie przed oczami uśmiechniętą twarz Jenny. Omamiona jej urodą, zwalniam kroku, bojąc się przewrócić na ziemię. To pornografia w najczystszej postaci, budzić we mnie tak głębokie odczucia, zakrawające nawet o fizyczne reakcje, drżenie, palpitacje. A to tylko myśli! Tylko zlepek wszelkich wspomnień z nią związanych! Jej działanie ma dużo szerszą gamę wszelakich odzewów z mojej strony, niżeli można byłoby przypuszczać. Jestem oszalała na punkcie tej rudowłosej piękności. Żałuję niezmiernie, że nie potrafię w żaden sposób opisać, co skrywają jej zielone, kocie oczy. To niebywałe, jak bardzo można zawrócić komuś w głowie, wypełnić człowieka po brzegi swą obecnością. Odczuwam pełnię jej istnienia w sobie, jakbyśmy dzieliły ten sam organizm. Oddech, serce bijące w jednym rytmie, dłonie sunące wzdłuż kręgosłupa, usta rozciągnięte w uśmiechu; rozrywa nas spójność, a później zespala na powrót w całość. Czy to piwo spożyte w ilościach niemalże niepokojących, czy może odkrywam wielką tajemnicę miłości? Marzę o tym by cofnąć się o kilka ulic i wylądować w ramionach mojej ukochanej. Odsunęłabym na bok rutynowe działania, pracę, żeby tylko tę noc móc spędzić u jej boku. Zatopiłabym się w tej przyjemności po brzegi, zatraciła całe swoje jestestwo, byle pomiędzy urywanymi oddechami, przekazać jej, co czuję. Ta chęć powraca zawsze, gdy muszę się z nią rozstać.

Przechodzę na drugą stronę ulicy w nieoznakowanym miejscu, chcąc przyspieszyć choć odrobinę drogę do domu. Skręcam w kolejną ulicę z rzędu, mijam sklep spożywczy i pocztę, co przypomina mi o konieczności zapłacenia rachunków. Przyziemne sprawy tak łatwo giną w świecie pełnym pokus, który przyciąga do siebie jak magnes, wabiąc mnie kobiecymi kształtami, kubkiem kakao przy kominku czy bukietem kwiatów.

- Przepraszam bardzo! – Serce podskakuje mi do gardła, gdy tylko z rozmyślań wyrywa mnie męski głos. Uspokajam oddech, jednocześnie wzrok kierując na mężczyznę, który właśnie wystawia głowę z samochodu. Posyłam mu pełne oburzenia spojrzenie, mając nadzieję, że zrozumie iż wystraszył mnie na śmierć. Ten jednak nic sobie z tego nie robi, uśmiecha się uprzejmie, jakby zaczepianie ludzi w środku nocy było całkowicie normalne.

- O co chodzi? – pytam ponaglająco, chcąc jak najszybciej oddalić się w kierunku mieszkania. Nie czuję się swobodnie rozmawiając z obcym człowiekiem, szczególnie mając świadomość ilości alkoholu we własnej krwi.

- Czy ma może pani przy sobie telefon? Mój rozładował się jakiś czas temu, a to naprawdę pilna sprawa – tłumaczy i jakby na potwierdzenie własnych słów, pokazuje mi wygaszony wyświetlacz.

Przytakuję, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że to niezbyt rozsądne wyjście. Mogłabym już oddalać się w stronę domu, gdybym tylko skłamała. Zamiast tego jednak, wyjmuję z torebki telefon komórkowy i podaję go mężczyźnie, który właśnie wychodzi z samochodu. Opiera się o maskę, numer wykręca z pamięci i przykłada aparat do ucha. Przestępuję z nogi na nogę, wzrok skupiając na ciężkich butach nieznajomego. Staram się nie podsłuchiwać rozmowy, lecz wychodzi mi to nadzwyczaj marnie, jako że ten warczy do słuchawki, robiąc wrażenie niezwykle niebezpiecznego w obyciu. Może nawet trochę obłąkanego. Ogarnia mnie ulga, kiedy pada dość nieprzyjemne pożegnanie.

Widzę, że mężczyzna jest zażenowany obecnością świadka swojego wybuchu, co zdradza mi i nerwowe drapanie się po głowie, i zaciskanie zębów na dolnej wardze, hamujące przepraszający uśmiech. Trwa to tylko moment. Chwilę później wyciąga w moją stronę dłoń, z zamiarem oddania telefonu, a kiedy chcę go złapać, czuję jego palce na swoim nadgarstku. Rejestruję upadający aparat dokładnie w tym samym momencie, w którym zakrywa mi usta drugą ręką.

Ogarnia mnie panika. Nie jestem w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku, więc wierzgam bezradnie nogami, chcąc uwolnić się z uścisku. Nie mam żadnych szans i uświadamiam to sobie w momencie, gdy jego potężne ciało przygważdża mnie do maski samochodu, wydzierając dech z piersi. Szarpię się jednak, kopię, łokcie wpycham pod żebra, a w odpowiedzi dostaję tylko kilka słów, które sprawiają, że nieruchomieję.

- Wykonaj jeszcze jeden ruch, a cię zabiję.

Słucham go od razu. Śmiertelna powaga w głosie mojego napastnika mówi mi, że groźba jest jak najbardziej realna. Próbuję złapać oddech, ale jego dłoń skutecznie mi to uniemożliwia. Do oczu cisną mi się łzy bezsilności, które hamuję już chyba tylko siłą woli. Szmacianka lalka, którą stałam się tak nagle w ramionach obcego mężczyzny, musi sprawiać mu przyjemność, bo słyszę zadowolony pomruk. Ten przeraża mnie bardziej niż wszystko, co stało się do tej pory. W głowie pojawiają mi się tysiące myśli, a każda kolejna bardziej koszmarna. Zalewa mnie fala trzeźwości, bo oto jestem targana w stronę tyłu samochodu i nachodzi mnie straszliwa wizja tego, że zostanę zabita bez względu na to, co zrobię. Zaczynam więc na nowo bezskuteczną próbę wyrwania się z uścisku. Daremne próby kończą się jedynie uderzeniem w twarz, które na kilka sekund całkiem mnie unieszkodliwia.

Bagażnik jest ciasny. Tak samo zresztą jak moje gardło, ściśnięte przez strach. Już nie panuję nad łzami, które mnie zalewają. Czy to jest koniec? Zginę z ręki szaleńca, słuchającego podczas jazdy Beatlesów? Wiem, że muszę się uspokoić, jeśli chcę mieć jakiekolwiek szanse na ucieczkę. Biorę głębokie oddechy, staram się ustawić w jak najbardziej dogodnej pozycji, co wcale nie jest proste, ze względu na wciąż poruszający się pojazd. Nie mam pojęcia jak długo jedziemy. Wydaje mi się, że mija cała wieczność, zanim samochód w końcu staje. I choć przez strach wiotczeją mi mięśnie, gdy tylko klapa się otwiera, wszystkie siły, jakie jeszcze mi poznały, wkładam w dłonie, wbijające się teraz boleśnie w twarz napastnika. Przez chwilę rzeczywiście mam nadzieję, że paznokcie mogą mnie stąd wyswobodzić.

Potem znów jestem paskudnie niewinna, skazana na łaskę tego mężczyzny, który z dziecinną łatwością krępuje mi nadgarstki i dociska do swojej klatki piersiowej. Na jego policzkach widnieje kilka świeżych ran, co jednak nie wydaje się go w ogóle obchodzić. Zdzieram sobie gardło krzykiem, dopóki nie wsuwa mi do ust jakiejś starej szmaty. Wypuszcza mnie z objęcia, łapie za włosy i ciągnie za sobą, świadom swojej wyższości. Ból rozchodzi się po całym moim ciele w tempie ekspresowym. Włóczę z ledwością nogami, jakbym dopiero uczyła się chodzić. Nie mam siły już się opierać. Uprzytamniam sobie jak bardzo jestem bezbronna w stosunku do porywacza, jak wielką władzę ma nade mną i jak niewiele mogę zrobić. To wszystko powoduje, że wydaję z siebie żałosny jęk, całkowicie niekontrolowany.

Tak bardzo się boję, Jenny.

 ~

Rozdział podzieliłam na trzy części. Trochę dlatego, że jestem zbyt leniwa, by napisać wszystko na raz. Inne powody nie są tak kluczowe. W każdym razie, początek został zaprezentowany. Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze pod prologiem. Zachęcam do pozostawienia swojej opinii i tym razem.