Rozdział pierwszy, część druga: Walczenie

            Jest mi przede wszystkim zimno. Moje ciało przechodzi nieprzyjemny dreszcz, gdy przyciśnięta do ściany, próbuję opanować szaleńczo kołaczące serce. Nie ma ogrzewania. Zamiast tego dostałam wszechogarniającą ciemność, cienki materac i świszczące rury, które przyprawiają mnie o ciarki. Czy ja tutaj zginę?

            Powracam pamięcią do chwili, gdy zatrzymuję się przy samochodzie i wyciągam z torebki telefon. Głupia! Jak bardzo można się pomylić w ocenie drugiego człowieka? Czy psychopaci nie powinni mieć rogów i długiego ogona, odstraszającego potencjalne ofiary? Nie potrafię trzeźwo myśleć. Paraliżuje mnie strach. Wszystkie członki wiotczeją, jakby chciały uniemożliwić mi ucieczkę.

            Słyszę kroki. Trzeszczące deski zdradzają mi dokładną pozycję mojego porywacza, co wzmaga tylko uczucie paniki. W tym konkretnym wypadku niewiedza to świętość; kiedy nie wiem, gdzie jest, mogę łudzić się, że znajduje się daleko i nie dosięgnie mnie. Nadzieja znika dokładnie w momencie, gdy zapala się światło. Już nie mam prawa zwodzić samej siebie i wierzyć, że on nie stoi za drzwiami. Stoi. Jestem tego pewna. Obiecuję sobie, że nie będę płakać, nie chcę dać mu tej satysfakcji.

            Patrzę jak przekracza próg i schodzi powoli po schodach, wpatrując się we mnie uważnie. Jest ogromny. Nigdy nie widziałam kogoś tak wielkiego. Wydaje się być nieludzki nie tylko ze względu na zachowanie, ale i sam wygląd. Wcześniej ciemność uniemożliwiła mi ocenę jego gabarytów, ale teraz widzę go w pełnej krasie i mam ochotę zapaść się pod ziemię, byle tylko znaleźć się jak najdalej. Z pewnością ma więcej niż dwa metry wzrostu, a przy tym jest nazbyt szeroki w ramionach. Chodzi wyprostowany, jakby chcąc podkreślić tę swoją kolosalność. Skupiam się na samej twarzy, próbując odkryć czy w tych zimnych, niebieskich oczach można znaleźć łagodność. Nie potrafię. Przerażają mnie jego ściśnięte w wąską linię usta. Nawet zarost wydaje się być stworzony, by razić powagą. I o ile do tej pory wydawało mi się, że broda nie może być poważna, tak w tym momencie mam wrażenie, że jest ona epicentrum bijącej od niego surowości.

- Czego chcesz? – pytam. Głos mi drży, nie umiem nad tym zapanować. Oddycham nieregularnie i jestem przekonana o podwyższonym tętnie, bo każdy członek mojego ciała dygoce oszalały. Mam do czynienia z szaleńcem. Wpatruję się w klatkę piersiową oprawcy, głównie dlatego, że cała odwaga, która kiedyś była moją domeną, nagle zniknęła. To uczucie wydaje się obecnie zbyt przemożne, zupełnie jakby nie miała powrócić nigdy. A nigdy to zbyt długo w takich okolicznościach.

            Kuca naprzeciwko mnie i choć staram się nie zauważać uśmiechu na jego twarzy, ten jest zbyt rażący, by go pominąć. Oplatam kolana ramionami, biorę głęboki oddech, a mój mózg wysyła sygnały, które potrafię interpretować tylko jako: biegnij, uciekaj, zginiesz. Tyle, że nie mogę się ruszyć, ta powłoka przestaje być mi ciałem. Uwięziona pod skórą walczę nie tylko z porywaczem, ale i samą sobą, bo stoimy po tej samej stronie. Tracę zmysły przez milczenie i chcę by się odezwał, powiedział wprost czego ode mnie chce. On jednak tylko patrzy na mnie, zupełnie jakby słowa były tutaj zbędne; czy liczy na mój krzyk, ruch?

- Czego chcesz? – powtarzam, tym razem głos mi się łamie w połowie i drugi wyraz muszę wymówić szeptem.

To wywołuje na jego twarzy szerszy uśmiech, jakby oczekiwał takiej reakcji. Jest zadowolony z przebiegu wydarzeń. Nieznośna cisza wbija mi się w głowę, co niesie za sobą szalone wizje własnej śmierci. Te ogromne dłonie z łatwością mogłyby mnie udusić. Ciałem przygniecie mnie do podłogi, a potem będzie spoglądał jak ulatuje ze mnie życie. Czy ma broń? Jeśli strzeli w odpowiednie miejsce umrę szybko, może i bezboleśnie. To zbyt łatwe, nie powinnam być naiwna. Spodziewam się tortur. Umysł podsyła mi te wstrętne wyobrażenia średniowiecza.

- Słoneczko, nie bój się – szepce nadzwyczaj spokojnie..

Kłóci się to ze wszystkim, a jednocześnie doskonale komponuje z ciszą, która jeszcze przed chwilą rosła niczym mur między nami. Teraz już jesteśmy połączeni wymianą zdań i wiem, że każde słowo, które wypowie wryje mi się w mózg i będzie prześladowało tak długo, jak ten mężczyzna pozwoli mi żyć. Umrę. Bez cienia wątpliwości stwierdzam, że nie przeżyję, bo w tym momencie to zbyt jasne, by skupić się na czymś innym. Martwa przestanę być zagrożeniem, choć paradoksalnie przecież nawet teraz nic nie może mu zaszkodzić.

- Czego chcesz? – Trzeci raz to chyba przesada, jednak odpowiedź na to pytanie to moja przepustka do akceptacji stanu w jakim się znalazłam. Muszę wiedzieć. Czy sprowadziłam go na siebie, czy może przypadek sprawił, że teraz jestem tutaj razem z nim i oglądam tę pobłażliwość, którą zsyła na mnie nie tylko wyrazem twarzy, ale i całym ciałem. Krzyczy do mnie w milczeniu, a ja doskonale potrafię rozszyfrować każdy niewerbalny przekaz: jesteś moja, nie musisz się obawiać.

            - Polecieć w lutym do Paryża, podobno jest pięknie. Byłaś tam kiedyś? - Drażni się ze mną. Nie przekracza granic dobrego wychowania, poza oczywiście przetrzymywaniem mnie w piwnicy. Obawiam się, że zgrabny początek, który tutaj serwuje jest namiastką wielkiego zła, do którego mam się przyzwyczaić przez to, co niewypowiedziane. Między słowami wychwytuję groźbę: nie dożyjesz lutego. Co stanie się do tego czasu? – Odpowiedz mi.

            - Tak – odpowiadam.

            Jestem pewna, że żąda więcej. Brak satysfakcji maluje się na jego dłoniach, które zaciska na własnych kolanach. Doświadczam uczucia pewności, że gdyby to była moja szyja, mogłabym pożegnać się z życiem od razu. Łatwość z jaką daje mi się rozszyfrować jest podejrzana i obawiam się, że tego właśnie chce. Ja mam być doinformowana, pełna wiadomości.

- Czego chcesz ode mnie? – uściślam.

- Wielu rzeczy, słoneczko. Chciałbym cię zniszczyć, ale i zostawić w jednym kawałku na wielki finał. Marzy mi się też zjedzenie z tobą kolacji, brutalny seks, a najbardziej chcę oglądać twój upadek. Wiesz ile satysfakcji przynosi panowanie nad tym? – pyta, a ja nie mam odwagi unieść wzroku, by dostrzec w jego oczach zadowolenia, które się tam znajduje. Znów kieruje mną pewność. Nie może targać nim nic innego, bo doprowadza mnie do obłędu, wie o tym i wykorzystuje to, gra dalej. Oddaję się temu, jako że nie pozostawia mi żadnego wyboru: mam mu przynosić spełnienie każdym oddechem. Te przecież od tej pory są już tylko dla niego i za jego zgodną.

            Gdybym tylko wierzyła, że mogę go przekupić czymkolwiek, klęczałabym teraz i wymieniała wszystko, co posiadam. Zawarłabym pakt z diabłem, byleby tylko wydostać się z piekła. Oboje jednak zdajemy sobie sprawę z prostego faktu: tu nie ma miejsca na okup, fantazję o ucieczce czy szczęśliwe zakończenie. Pozostaje luty. Budzi się we mnie niepokój, większy niż wcześniej i objawia się urywanym szlochem. Zakrywam usta dłonią. Przeklinam to zrozumienie, które on mi ofiaruje.

            - Nie płacz. Przyniosę coś do jedzenia.

            Wstaje i odwraca się w stronę schodów. Wychodząc nie gasi światła, natomiast drzwi zamyka na klucz, co w połączeniu z jego słowami mówi mi, że jeszcze tu wróci i to prędko. Mam niewiele czasu, by dać upust emocjom. Te kumulujące się we mnie płomienie za nic nie chcą zostać ugaszone kolejnymi łzami. Wycieram twarz w rękaw. Nie mogę pogodzić się ze swoim losem. Zbyt nieludzki, by obdarzyć go zrozumieniem, tworzy wokół siebie ścianę, mnie zamyka po drugiej stronie. Od kiedy to da się zostać wydartym z własnej historii i być wsadzonym w zupełnie inną rzeczywistość?

            Nie muszę długo czekać; wraca po kilku minutach z paczką chrupek, dwoma batonami i winogronem. Sama nie wiem, co śmieszy mnie w tym widoku, jednak wpadam w stan, w którym nie panuję nad kolejnymi parsknięciami i w końcu ukrywam twarz w dłoniach, wciąż zaśmiewając się na widok tego posiłku. Moje wariactwo tylko wzmaga przerażenie i dopiero myśl o tym uspokaja. Wyżłopał ze mnie człowieczeństwo w ciągu kilku godzin, a całą normalność, którą mogłam się szczycić, zastąpił chorym przeświadczeniem o śmierci. Luty kręci mi się w głowie, nie potrafię go stamtąd wyrzucić.

            - Zjedz – mówi, a ja posłusznie sięgam po batona.

Otwieram opakowanie i odgryzam kawałek. Robi mi się niedobrze od czekolady, bo kłóci się ona z gorzkością sytuacji. Jestem pewna, że to przemyślał. Nie rezygnuję ze słodkości, wręcz przeciwnie, jem w milczeniu wszystko, co mi dał. Skupiam się na przeżuwaniu, a porywacz na mnie. Stoi oparty o ścianę z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Kiedy kończę, zabiera śmieci i wrzuca je do kubła stojącego nieopodal schodów.

Całe to pomieszczenie nie ma więcej niż pięć metrów kwadratowych, a oświetla je jedna lampa. Dopiero teraz zauważam cienki materac i koc po mojej lewej. Nic więcej tutaj nie ma: tylko my, posłanie, kosz na odpadki i duszność. Brak okna oraz wszechobecny kurz pasują do tego strachu, którym mnie zaraził ten mężczyzna. Muszę do reszty oszaleć, by przetrwać tutaj chociażby chwilę dłużej. Jednocześnie tak strasznie boję się stracić te resztki człowieka, którym wciąż jestem, że dochodzę do momentu, w którym decyduję, jak daleko mogę się posunąć, by wydłużyć to życie?

- Wypuść mnie – proszę, po raz pierwszy uciekając się do łez w celu szantażu. Moje marne szanse zostają zrównanie z ziemią, gdy jego śmiech odbija się echem od ścian. Musiał się spodziewać, że prędzej czy później staniemy na poziomie: oprawca – ofiara. Marzy mi się jego zgoda, otwarte drzwi i uciekaj. Nie mam tutaj miejsca na nadzieję, więc czemu ta wypełnia mnie w całości? Dlaczego czuję tak wielkie rozczarowanie, gdy odmawia mi, nie wypowiadając przy tym nawet słowa? – Jesteś potworem! Jesteś popieprzonym sadystą! Wypuść mnie stąd! – warczę w jego stronę, w odpowiedzi dostając kolejne salwy śmiechu. Wymieniamy się tą reakcją w momentach zupełnie niepasujących.

- Jestem Jimmy, słoneczko – poprawia mnie.

~

Druga część, jak widać. Tym razem równie krótko. Mam wielką nadzieję, że nadrabiam długość treścią.